Kokhalzend kijk ik naar de koude tuinbonen op m’n bord. Ik heb ze net geteld. Het zijn er nog vijftien. De kaassaus die het geheel nog een beetje eetbaar zou moeten maken, is veranderd in een pap met een consistentie van behangplaksel. Als ik mijn bord niet op tijd leeg heb, zijn er twee mogelijkheden: ik word naar mijn kamer gestuurd óf ik moet aan tafel blijven zitten. In beide gevallen mag ik er pas weg als m’n bord leeg is. Op mijn kamer staat een prullenbak, dus daar is het niet zo moeilijk. Stukje papier om het eten, dit onder het andere afval verbergen en klaar. Beneden aan tafel is het een stuk lastiger onder toeziend oog van m’n ouders. Maar ik ben inventief, er past veel eten in mijn wangen. En om naar de wc te gaan, mag ik de tafel tijdelijk wel verlaten.
Ik zit met mijn vader op het balkon in de zon. We praten over eten. Over de tuinbonen met kaassaus. En over al het andere wat ik niet lekker vond: pizza, sla met tomaat, rabarber, bruine bonen met stroop. Ook heb ik een slechte herinnering aan broeder, een brood met rozijnen dat we als hoofdgerecht aten. De horror! Er was meer wat ik niet lustte dan wat ik wel lustte. Gewoon aardappels, groenten en vlees. Dat was prima. En macaroni met kruidenmix van Honig en Smac. Ja, echt, ik was er dól op. Ik hielp m’n vader graag bij het koken van macaroni. Ik maakte dan het blikje Smac open en sneed de inhoud in blokjes. Een groot deel verdween dan in mijn mond nog voor het in de pan kon belanden.
Ik lijk nog weinig op dat meisje dat met een lang gezicht aan tafel zat. M’n bord eet ik altijd leeg, aardappel, groenten en vlees(vervanger) vind ik saai, en ik eet geen Smac meer. De enige overeenkomst tussen nu en vroeger is dat ik koken nog steeds leuk vind. Ik maak pizza, kook rabarber samen met aardbeien tot een jam, én ik eet tuinbonen. Dubbelgedopt. Lekker in een salade met tomaat.
