‘Wat doe ik hier?’. Ik kijk om me heen in de wachtkamer die eruit ziet als een loungebar in een hotel. Er zitten nog twee vrouwen te wachten. Lang blond haar, slank, volle lippen, een gladde huid, compleet opgemaakt. Het type dat ik hier verwacht. Dit ben ik toch niet? Al mijn vooroordelen over plastische chirurgie – of beter gezegd: cosmetische chirurgie – die ik had weggestopt, komen weer boven: cosmetische chirurgie is oppervlakkig, het resultaat is vaak onnatuurlijk, je moet jezelf gewoon accepteren zoals je bent, als je eenmaal begint is er geen stoppen meer aan.
En toch zit ik hier. Voor een consult over het vetkwabje dat onder m’n gezicht hangt, ook wel onderkin genoemd. Gewoon vrijblijvend praten kan toch best? Dat kwabje stoort me al jaren. Ook als ik afval, blijft het zitten terwijl mijn gezicht smaller wordt. Onderkinnen blijken voor een groot deel genetisch bepaald te zijn. Nou ja, niet de onderkin specifiek, maar wel waar je vet opslaat in je lichaam. Mijn genen vinden het nodig om een deel op te slaan in een zakje onder m’n kin en het daar voor altijd te laten wonen.
Al tijdens het consult besluit ik het gewoon te gaan doen. Of te laten doen. Een liposuctie van m’n kin. Vaak wordt die samen met een gedeeltelijke facelift gedaan, maar de consulente prijst m’n huid en de strakheid ervan de hemel in en zegt dat ik ‘nog lang niet’ toe ben aan een facelift. Ze legt de procedure uit en het klinkt heel eenvoudig. Het twee weken lang dragen van een strakke band om m’n hoofd lijkt me het vervelendst.
Ik maak een afspraak voor in de winter, dit is niet iets wat je midden in de zomer wil laten doen. Het zetten van de verdoving is echt heel pijnlijk en de week na de ingreep zie ik eruit alsof ik een mislukte wurgpoging heb overleefd, bont en blauw, en de band is inderdaad behoorlijk irritant. Maar deze ongemakken wegen nu al op tegen het resultaat: een strakke kin. Grappig is dat meerdere mensen om me heen zeggen dat ze geen verschil zien. En dat is helemaal prima. Zo’n liposuctie heb ik niet voor de buitenwereld gedaan, maar voor mezelf. Ik vond m’n gezicht al mooi. Nu nog mooier zonder kwabje. Maar wacht……wat hangt er onder m’n bovenarmen? Nog meer kwabjes!
Wat ben je een heerlijk mens, Esther! Ben nog steeds erg blij je te hebben leren kennen. Kerst- en nieuwjaarswens: dat we elkaar in 2023 weer regelmatig tegenkomen!
Heb mooie dagen! Dikke kus, Dirk
Mooie tekst, Esther, eerlijk en met humor geschreven.
Zo zouden meer mensen naar zichzelf – én naar anderen – moeten kijken.