Ik rijd over de snelweg, draai mijn hoofd en kijk in de ogen van varkens die hun snuit naar buiten steken. Varkens onderweg naar het slachthuis. Als kind was ik al dol op dieren, één van de redenen dat ik diergeneeskunde ben gaan studeren. Waarom eet ik ze dan? Waarom laat ik toe dat varkens voor mij gehouden en geslacht te worden? Vanaf dat moment ben ik vegetariër.
Tien jaar later. Ik sta in de supermarkt. M’n hand die een bak kwark vasthoudt, blijft ergens tussen het schap en het winkelmandje hangen. Ik kan hem er niet toe bewegen de kwark in het mandje te leggen. Ik denk aan de koeien die ik bijna dagelijks zie tijdens mijn werk. Koeien met als enige doel melk voor mensen produceren. Ik zet de kwark terug. Vanaf dat moment ben ik veganist.
Ik ben veganist. Het klinkt vreemd. Veganisten, dat zijn toch van die extreme dierenliefhebbers die anderen de les lezen? Van die mensen die elk etentje verpesten door kritisch naar het stuk vlees op je bord te kijken? En er dan ook nog iets over durven te zeggen? Van die mensen die altijd het restaurant willen uitzoeken omdat ze denken dat ze anders misschien niks te eten hebben? Zo ben ik toch niet?
Nee, zo ben ik niet.
Behalve op het punt van het restaurant dan. Je wilt niet elke keer gevulde portobello eten. Dat snapt iedereen. Toch durf ik niet als veganist uit de kast te komen. Ik ben bang om negativiteit over me heen te krijgen. Maar goed, ik leef natuurlijk niet in een isolement. Een lunch met collega’s, een etentje met vriendinnen, een verjaardagsfeestje: ik kom er niet onderuit om het te vertellen.
En weet je? In de anderhalf jaar dat ik nu veganist ben, heb ik nog nooit een negatieve reactie gehad. Alleen maar vragen uit interesse, goede gesprekken, en mensen die tips willen omdat ze ook meer plantaardig willen eten. Zo blijkt maar weer dat het oude spreekwoord dat m’n opa vaak aanhaalde nog steeds geldt: een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest.
Ik ben veganist!
